Je ploft ‘s avonds als een dood vogeltje op de bank. Het is op, er is geen energie meer over. Jouw man klaagt dat je weer niet gezellig bent. Alle energie is weer opgegaan op jouw werk. Hij ziet dat en dat maakt hem boos, want “je vindt je werk blijkbaar belangrijker dan mij”. Je voelt je schuldig en verdrietig. Je wilt het anders, maar je weet niet hoe. 

Je staat de hele dag voor iedereen klaar, die aan jouw bureau komt staan met vragen. “Jij weet altijd alles” en je vindt het ook leuk om anderen te helpen. Dat geeft een goed gevoel. Het betekent wel dat jij weer voortdurend uit jouw eigen werk gehaald wordt. Je moet nòg harder werken om jouw eigen taken af te krijgen voor je naar huis gaat. Daardoor maak je ook meer fouten. Je ziet op tegen jouw beoordelingsgesprek.

Jouw vriendinnen zijn blij dat jij altijd voor hen klaar staat met een luisterend oor. Ook op de momenten dat je doodmoe bent, wil je hen niet teleurstellen. Zodra die vriendin jou belt, omdat ze haar ei even kwijt wil en vraagt of het uit komt, hoor je jezelf “ja hoor” zeggen. Op de een of andere manier gaat de behoefte van de andere altijd voor op die van jouzelf en dat voelt gewoon niet goed meer. Je stelt jezelf teleur.