Een aantal maanden terug ging de Belgische grens “gewoon” dicht. De Belgen gaven toen duidelijk hun grens aan. Het is 10 minuten rijden van mijn huis en België voelt voor mij niet als buitenland. Ik was er ineens niet meer welkom en dat gaf een heel raar gevoel. België voelde ineens wèl als buitenland. De grens die ik normaal niet opmerkte, werd nu fysiek zichtbaar. Zo dichtbij, maar het leek een andere wereld. Heel verwarrend, want we zitten toch allemaal in hetzelfde “Corona-schuitje”? 

Zelf ben ik niet zo goed in grenzen aangeven. Ik heb er al heel wat mee af “geworsteld”. Ik wil de ander nooit kwetsen en bleef voorheen altijd steken in het me verplaatsen in de ander. Hoe is het voor de ander? Wat wil die? Een mooie eigenschap, maar ik vergat de volgende stap: wat wil ik zelf?

Iedereen weet natuurlijk dat jij die collega of vriendin bent, die altijd voor je klaar staat en nooit nee zal zeggen. En jij weet het zelf ook. Het begint op een gegeven moment aan je te knagen. Zolang je jouw eigen grenzen niet voelt, kun je ze ook niet aangeven. Op een gegeven ga je ze voelen, omdat er te vaak overheen gegaan wordt. Dat komt, omdat jij je grenzen niet (duidelijk genoeg) aangeeft, waardoor de ander er ook geen rekening mee KAN houden. Dus eigenlijk ben je niet alleen niet eerlijk tegen jezelf, maar ook niet eerlijk naar de ander. Dat knagende gevoel van binnen kan imploderen (je keert het tegen jezelf en daar kun je flinke maagklachten of zelfs een depressie aan overhouden) of exploderen en dan heeft de ander jouw te-heftige-reactie-voor-deze-ene-situatie ècht niet kunnen voorzien. Je ziet dat de ander schrikt en dan voel je je nog schuldig ook… Vaak hoor je jezelf dan zeggen, dat je toch zal doen wat de ander vroeg en voor je het weet, blijf je zo in jouw vicieuze cirkel. De uitputting loert en de onrust wordt langzaam een opgejaagd gevoel. Je kunt geen rust meer vinden, ondanks de uitputting.